หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน ได้เมตตาแสดงธรรมไว้หลายวาระเพื่อให้พี่น้องประชาชนร่วมกันปกป้องคลังหลวงให้แคล้วคลาดปลอดภัย มิให้ผู้ใดเข้ามาแตะต้องหลักการและเจตนารมณ์ของคลังหลวงให้แปรเปลี่ยนไปได้  หลวงตาเน้นย้ำเสมอว่า คลังหลวงมีความสำคัญต่อชาติมาก และในฐานะที่คนไทยทั้งประเทศเป็นเจ้าของคลังหลวงจึงต้องช่วยกันรักษา แม้ชีวิตก็เสียสละได้เพื่อรักษาคลังหลวงไว้ให้เป็นสมบัติคู่ชาติไทยของเราตลอดไป หลวงตาได้ให้เหตุผลและวางแนวทางการรักษาคลังหลวงไว้ ดังต่อไปนี้

กษัตริย์และประชาชน เจ้าของคลังหลวง          “...เราเป็นเจ้าของทรัพย์ สมบัติคือคลังหลวงนี้เป็นหัวใจของคนไทยทั้งชาตินับแต่วงศ์กษัตริย์ลงมา วงศ์กษัตริย์คือพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรรักษาสมบัติก้อนใหญ่หลวงซึ่งเป็นหัวใจของชาตินี้ นั่นฟังซิน่ะมันเรื่องเล็กน้อยหรือ ... ผู้รักษาก็นับตั้งแต่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวลงมา จนกระทั่งถึงทหาร ตำรวจ ประชาชนทั่วหน้ากันในแดนไทยนี้ เป็นเจ้าของสมบัติเหล่านี้ทั้งนั้น… ตำรวจ ทหารนั้นยิ่งเป็นหน้าที่อันสำคัญมากยิ่งกว่าประชาชน เพราะเป็นหน้าที่ผู้รักษาบ้านเมืองอยู่แล้ว สมบัติของบ้านของเมือง ตลอดถึงชีวิตจิตใจของประเทศไทยทั้งชาตินี้… ด้วยการพลีชีพเข้าไปรักษาสมบัติของตน เอาชีวิตเข้าแลกเลย ตั้งแต่วงใหญ่ลงมาจนกระทั่งตำรวจ ทหาร มีหน้าที่เข้มงวดกวดขันสละชีวิตเพื่อสมบัติและชาติของตนเสมอกันหมด…” มดแดงรักษารัง  ไทยรักษาคลังหลวง          “...พี่น้องทั้งหลายฟังให้ถึงใจทุกคนนะ เราเป็นเจ้าของสมบัติคลังหลวงนี้ทุกคน มดแดงมันอยู่ในรังของมัน มันรับผิดชอบในรังของมัน ช้างมามันก็ไม่ถอย มดแดงตายก็ตาย มดแดงยอมทั้งรังเลย ช้างก็ช้างเถอะ ภูเขาทั้งลูกก็มา มดแดงจะไม่ถอย นี่พี่น้องทั้งหลายเป็นเหมือนมดแดงที่รักษาสมบัติคือคลังของชาตินี้ ... เราจะรักษาแบบไหน แบบมดแดงหรือจะแบบไหน แบบพากันเผ่นๆ เปิดตับให้เขากินจนหมดนั้นเหรอ? เข้าใจเหรอ           ถ้าเป็นแบบมดแดงต้องเป็นตัวของตัวทุกคน มีสิทธิอำนาจเต็มที่ในการรักษาสมบัติ เพราะสมบัตินี้เป็นสมบัติของคนทั้งชาติ ๖๒  ล้านคน เป็นเจ้าของด้วยกันทุกคนสมบัติกองนี้ เป็นหัวใจของชาติโดยตรง ไม่ได้เป็นของใครนะ... สมบัติมีเจ้าของ ตั้งแต่หมาก็ยังหวงซากมัน นี่คลังหลวงเป็นหัวใจของชาติ ไม่ใช่ซาก แล้วจะมีราคาต่างกันยังไงกับที่ว่าซาก หมามันก็หวงซากมัน แต่นี้ไม่ใช่ซาก หัวใจของชาติจะไม่หวงได้ยังไง คนเรามันต้องหวง คอขาด-ขาดไปเลย … เอ้า พูดยกตัวอย่างไม่ต้องมากละนะ เงินนี่ ๒ ชั่งว่างั้นเลยนะ พ่อกับแม่มอบให้กูแล้วตายไปแล้ว กูเป็นคนรักษา เอ้า โจรมารคนไหนจะมายึดเป็นกรรมสิทธิ์ของมัน ให้มึงมาทั้งโคตรทั้งแซ่ของมึง บอกอย่างนั้นเลย ให้ไปจดจารึกมา ... มาก็ผางเดียวขาดสะบั้นเลย อำนาจสิทธิ์ขาดของความเป็นเจ้าของใช่ไหมล่ะ…” เลือดทากองสมบัติสู้..มหาโจรปล้นคลังหลวง          “…คลังหลวงเป็นสมบัติอันถูกต้องดีงาม ทั้งทางด้านธรรม ทั้งทางด้านทางโลก ถูกต้องตามกฎหมาย ต้องรักษาไว้ด้วยดีทุกคน อะไรเข้ามาล่วงล้ำก็จะต้องมีการต่อต้าน เช่นเดียวกับโจรผู้ร้ายเข้าไปปล้นบ้านของใครก็ตามนั้นเอง นี่บ้านใหญ่คือสมบัติกองใหญ่ได้แก่คลังหลวงแห่งพี่น้องชาวไทยเรา เรียกว่าสมบัติอันใหญ่หลวง พี่น้องชาวไทยเราจึงเป็นเจ้าของด้วยกันทุกคน ที่จะต้องปกป้องรักษาสมบัติเหล่านี้อย่างเต็มกำลังความสามารถ หัวใจขาดสะบั้นลงไปเลือดทากองสมบัติก็ต้องยอมทาลงไป นี่เรียกว่าสิทธิอำนาจของเจ้าของสมบัติ ต้องรักษากันอย่างนี้ กรุณาทราบไว้โดยหลักธรรม นี่ละหลักธรรมชาติแห่งธรรมท่านไม่ได้ขัดข้อง สำหรับผู้รักษาสมบัติจะมีการต่อต้านกันกับมหาโจรที่เข้ามาปล้นบ้าน เพราะมหาโจรเป็นฝ่ายผิด เจ้าของสมบัติไม่ได้ผิด เมื่อล่วงล้ำเข้ามาก็ต้องมีการโต้ตอบกัน          ...หลักใหญ่แห่งชาติไทยของเราอยู่ที่คลังหลวงนี้เท่านั้น ไม่ได้อยู่ที่ไหนนะ สง่าราศีทุกสิ่งทุกอย่างว่าประเทศไทย ที่มีหน้ามีตาเหมือนเขาก็คือ คลังหลวงนี้เป็นตัวประกันแห่งชาติไทยของเราให้มีศักดิ์ศรีดีงามเหมือนชาติทั้งหลายเขา ถ้าลงนี้ได้ขาดสะบั้นลงไปแล้วหมดความหมาย ชาติไทยคือหมาไทย ... สมบัติอันนี้เป็นชีวิตจิตใจของชาติไทยเรา ถ้าสมบัติก้อนนี้ได้หลุดลอยไปแล้ว ชาติไทยเราไม่มีความหมายเลย และไม่มีความหมายตลอดไป ใครมาก็จะขึ้นมาตั้งโต๊ะกินเลี้ยง กันตลอดไปเลย ประชาชนชาวไทยเราเป็นชิ้นเนื้อ เอาไปเลี้ยงโต๊ะ กันตลอดไปเลย           … เราจึงต้องรักษาสมบัติกองนี้ไว้เพื่อความแน่นหนามั่นคงของเรา สืบทอดจากบรรพบุรุษปู่ย่าตายายของเรามาเป็นจีรังถาวรตลอดไป ด้วยความอารักขา ด้วยความเข้มงวดกวดขันในการรักษาสมบัติเหล่านี้...”รัฐบาลยอมรับหลวงตา..ยกเลิกรวมบัญชี           เหตุผลประการหนึ่งที่ยกขึ้นมาเป็นข้อกล่าวอ้างในการร่างกฎหมายรวมบัญชีก็คือ ภาระหนี้สินของชาติจำนวนมากทั้งจากภายในและนอกประเทศ รัฐบาลจึงคิดแก้ปัญหาโดยการยุบคลังหลวงเพื่อเอาเงินไปใช้หนี้ซึ่งเป็นวิธีที่อันตรายเกินไป อาจถึงขั้นทำให้ชาติล้มละลายได้ในชั่วพริบตาดังได้เคยกล่าวเหตุผลไว้ในบทก่อนๆ ด้วยภาระหนี้สินจำนวนมากนี้ทำให้รัฐบาลยกเป็นเหตุด้วยว่าไม่มีเงินที่จะเอามาพัฒนาประเทศเพื่อสร้างความเจริญในด้านต่างๆ จึงอาจมีความจำเป็นต้องกู้ยืมเงินมาเพื่อใช้ประโยชน์  ในด้านต่างๆ ในขณะที่ความคิดดังกล่าวกำลังเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กันอยู่นั้น หลวงตาก็เมตตาแสดงธรรมเพื่อเป็นเครื่องเตือนใจดังนี้          “...เราเป็นลูกชาวไทย อย่าเห็นแก่ได้แก่ร่ำแก่รวยยิ่งกว่าคนไทยทั้งชาติที่จะกู้ชาติของตนขึ้นด้วยความอุตส่าห์พยายาม ด้วยความรักชาติ เสียสละทุกคน ให้พากันตั้งอก  ตั้งใจทุกคน เราพยายามเต็มเหนี่ยวแล้วนะเวลานี้ ถ้าศาสนาช่วยพยุงขึ้นไม่ได้แล้วก็หมดหวังจริงๆ เราจะให้กิเลสมาช่วย เห็นไหมว่าช่วยลากลงๆ จนกระทั่งชาติไทยของเราจะหมดความหมายแล้วเวลานี้ รู้ไหมโทษของกิเลสมันลากลงๆ โทษของธรรมที่ตรงไหนมีไหม ที่ลากชาวพุทธเราลง ไม่มี มีแต่ฉุดขึ้นลากขึ้นๆ เวลานี้ก็ฉุดก็ลากนั่นแหละ ที่กล่าวอยู่เวลานี้ ขอให้เชื่อธรรมพระพุทธเจ้าจะพอทรงตัวได้          ทุกข์จนหนโลกสำคัญที่สุดคืออย่าได้ติดหนี้เขาพะรุงพะรังดังที่เคยเป็นมาแล้วนี้ การกู้หนี้ยืมสินขอให้พิจารณาให้มาก เฉพาะอย่างยิ่งวงรัฐบาล ไม่ควรจะกู้มาสุ่มสี่สุ่มห้า เวลานี้เราติดหนี้ติดสินเขาจนกระทั่งจะหายใจไม่ได้แล้วเมืองไทยเรา คิดคนหนึ่งๆ ตั้งห้าหมื่นบาท คน ๖๒ ล้านคน นี่แต่ก่อนนะ เดี๋ยวนี้จะเพิ่มขึ้นอีกนะ เพราะกู้ยืมมันกู้มาเรื่อย เอะอะกู้มาๆ เพราะเหตุไรมันถึงกู้เอานักหนา ทางเมืองไทยเรานี้ก็แบกหามกันจนจะเป็นจะตายแล้วยังไม่รู้อยู่เหรอ กู้มาหาอะไรพิจารณาซิกู้มาแต่ละครั้งๆ เราไม่ไปดูก็ได้ลูกศิษย์เราเต็มกระทรวง กระทรวงไหนไม่มีลูกศิษย์เราไม่มี มาบอกทุกสิ่งทุกอย่างละเอียดลออ เป็นคนดีทั้งนั้นซึ่งเชื่อถือได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลย เขามาพูดถึงเรื่องความแยบยลที่สกปรกมากที่สุดในวงราชการของเรา กินกันมาเล็กๆ น้อยๆ กินกันมาเรื่อยๆ กินจนกระทั่งบานปลาย เวลานี้ชาติไทยของเราจะจม นี่เพราะกินไม่หยุดไม่ถอย กินไม่อิ่มไม่พอ กินตะกละตะกลาม ชาติไทยของเราจนจะไม่เหลือ เพราะความตะกละตะกลาม นี่ละกู้หนี้ยืมสินเขามานี้พอเงินบกพร่องในกระเป๋าแล้วก็ไปกู้เงินเขามา กู้เงินเขามาไม่ใช่น้อยๆ ไม่ใช่สองล้านสามล้าน เป็นหมื่นเป็นแสนล้านขึ้นไปนู่นน่ะ มันของเล่นเมื่อไร แล้วกู้มานี้หนี้มันก็มาพร้อมล่ะซี เป็นลูกหนี้เขาพร้อม แล้วดอกวันหนึ่งเท่าไรกินไปเท่าไร พิจารณาซิ แล้วใครเป็นผู้แบกผู้หามหนี้สินอันนี้ พวกที่กู้มามันไม่ได้มารับผิดชอบนะ ชุดนี้ตั้งขึ้นมาเป็นรัฐบาลแล้วก็มากู้หนี้ยืมสิน กินกันจนท้องป่อง จนท้องมันจะระเบิดแล้วมันก็โดดออกไปๆ ตั้งคนใหม่ขึ้นมา กู้มาเรื่อยๆ ชาติไทยผู้แบกหนี้สินมันจะตายแล้วนะ พิจารณาซิ ......การติดหนี้ติดสินเขาพะรุงพะรังทั่วเมืองไทย แล้วแบกหนี้สินทั้งนั้น ฟังซิเป็นของเล่นเมื่อไร เราจึงได้เตือนทางรัฐบาล เพราะรัฐบาลเป็นรัฐบาลของชาติ เราก็ในนามของชาติของศาสนาด้วย ได้เตือนรัฐบาลเราด้วยความหวังดี เพราะท่านเหล่านี้เป็นผู้ที่จะนำชาติบ้านเมือง จึงเตือนผู้นำ อย่าได้ทำสุ่มสี่สุ่มห้า การกู้การยืมเขามาบำรุงชาติไทยของเรานี้เท่ากับเอาไฟมาเผาเสียมากต่อมากนะ กู้มามากน้อยเพียงไร หนี้ก็มาพร้อมกัน ดอกเบี้ยที่จะขยี้ขยำชาติไทยของเราก็มาพร้อมกันๆ นี่ละเหยียบลงเท่าที่แบกหามอยู่เวลานี้ก็แทบจะเป็นจะตายแล้ว จนจะไม่มีอะไรติดเนื้อติดตัวแล้ว ยังจะไปหากู้หายืมเอามาอีก จากที่ไหนๆ อีก ขอให้พิจารณาให้ดีนะ เราเป็นหัวใจของชาติขอให้พิจารณาด้วยดี อย่าได้ทำสุ่มสี่สุ่มห้า ด้วยเห็นแก่ได้ เห็นแก่ร่ำแก่รวย ความตะกละตะกลาม นี้แหละมันกลืนบ้านกลืนเมืองมานานแล้ว … การกู้การยืมไม่ควรจะกู้จะยืม เราไม่มีอะไรเราไม่ติดหนี้เขา ดีกว่าที่เราติดหนี้เอามาประดับร้านเฉยๆ ไฟเผาหัวใจทั้งประเทศไม่สมควรเลย เราไม่ได้ติดหนี้แต่ไฟหนี้ไม่มาเผาเรายังดีกว่า คนจนไม่ติดหนี้ คนมีติดหนี้พะรุงพะรัง ใครจะมีความสุขมากน้อยต่างกัน คนมีที่ติดหนี้เขานั่นละคือไฟเผาหัวมัน คนจนไม่ติดหนี้ คนนี้สบาย อยู่ใต้ร่มไม้ชายคาที่ไหนอยู่ได้สบายอย่างพวกตาสีตาสาอยู่ตามท้องไร่ท้องนา ไม่ค่อยติดหนี้ติดสิน พวกนี้จะทุกข์ทางร่างกาย วิ่งเต้นขวนขวายหาเช้ากินเย็นตามประสีประสาของเขา แต่เขาไม่ได้แบกหนี้แบกสินทางหัวใจให้เป็นไฟเผาหัวใจ เหมือนพวกที่ตะกละตะกลามเห็นแก่ได้เห็นแก่ร่ำแก่รวย มีเท่าไรๆ มาประดับร้าน อยากให้เขาว่าตัวมั่งตัวมีตัวดีตัวเด่น ความจริงมันมีแต่หนี้แต่สินเอาไปประดับร้าน ภายในร้านมีแต่ฟืนแต่ไฟเผาหัวใจมันตลอด ระโยงระยางไปหมดนะเวลานี้... เพราะฉะนั้นจึงว่าไม่ควรกู้ยืมเขา เรามีอะไรเราใช้ตามเกิดตามมีของเรา ใครจะดูถูกเหยียดหยามก็ช่างเขาซิ เราเป็นผู้รับผิดชอบชาติบ้านเมืองเรา เขามาดูถูกเขาไม่ได้รับผิดชอบชาติบ้านเมืองของเรายิ่งกว่าเราเป็นผู้รับผิดชอบ จึงต้องพินิจพิจารณาอย่างพิถีพิถัน ให้สมกับนามว่าเรารับผิดชอบชาติบ้านเมืองของเรานะ...ภาษาบาลีท่านก็แสดงไว้ อิณาทานํ ทุกฺขํ โลเก แปลว่า การติดหนี้ติดสินนี้เป็นทุกข์ในโลก แล้วในขณะเดียวกันการไม่ติดหนี้ติดสินนี้เป็นสุขมากในโลก นั่นท่านแสดงไว้ ฟังซิหนี้สินเป็นยังไง พระพุทธเจ้าเป็นผู้แสดงเอง การติดหนี้ติดสินนี้เป็นความทุกข์มากที่สุด และการไม่ติดหนี้ติดสินนี้เป็นความสุขมากที่สุดเช่นเดียวกัน เราจงพยายามเปลื้องออกหนี้ที่มีมาแล้วจากรัฐบาลชุดต่างๆ นั้นแหละจะเป็นใครไปกู้ยืม ตาสีตาสาไม่กู้นะ ก็รัฐบาลซึ่งเป็นผู้ถือบังเหียนไปกู้มาๆ ครั้นกู้มาแล้วความรับผิดชอบไม่มี ทิ้งหนี้ทิ้งสินตลอดดอกบ้งดอกเบี้ยให้ชาวบ้านคนทั้งประเทศแบกหาม พวกนี้ออกไป เอ้า พวกนั้นตั้งขึ้นมา ตั้งขึ้นมาแล้วกู้กันยืมกัน ... แหลกๆ อย่างนี้เป็นเวลานาน ...”           ด้วยธรรมเทศนาอย่างเด็ดเดี่ยวจริงจังของหลวงตา ประกอบกับความพร้อมเพรียงปกป้องคลังหลวงของประชาชนชาวไทย และเหตุผลทางวิชาการเข้าสนับสนุน ทำให้รัฐบาลยอมรับและยกเลิก “ร่างกฎหมายรวมบัญชี” ในที่สุด